Koniec końców wiedziałam, że choćbym nie wiem jak się szorowała, choćbym poparzyła sobie skórę, wydłubała oczy, choćbym ogłuchła, choćbym zmieniła sposób mówien...
Polecam osobom, którym temat starzenia się, zmagania z ograniczeniami narzucanymi przez ciało jest bliski. Istnieje prawdopodobieństwo, że się w tej przestrzeni Głodnych oczu Czesława Dziekanowskiego odnajdą.
„Gra o czas” uzmysłowiła mi jak nonszalancko, niedbale i z brakiem szacunku do własnej osoby i swoich potrzeb podchodziłam. Towarzyszyło temu jednocześnie niezadowolenie z życia i poczucie, że nie mam na nic czasu. W gruncie rzeczy robiłam zawsze to, co musiałam lub co ode mnie oczekiwano, a nie to, co naprawdę chciałam robić.
Szczotka, pasta, kubek, ciepła woda – śpiewałam niegdyś razem z Fasolkami, dzisiaj to już wspomnienie, które ostatnio przywołały „Zęboszczotki”. Zębo…co? Ano zęboszczotki, szczotki do zębów i to nie byle jakich!
Z wykształcenia jestem polonistką uzależniona od czytania. Moim panaceum na całe zło jest pisanie. A pisać ostatnio najbardziej lubię o swoim macierzyństwie, o czym możecie się przekonać na blogu https://firliki.wordpress.com/. Staram się pisać zwięźle i na temat, gdyż zgadzam się z Przybosiem, że w minimalnym zasobie słów można zawrzeć maksimum treści.
