Uczymy się historii nie po to, by wiedzieć, jak postępować czy odnosić sukcesy, ale żeby dowiedzieć się, kim jesteśmy.
Leszek Kołakowski

Sięgnąć do źródeł, poznać początek, zrozumieć – na to pozwala nam pozycja „Historia polskiej myśli psychologicznej”. Wyjątkowa książka dla psychologów oraz wszystkich żywo zainteresowanych kształtowaniem się polskiej myśli psychologicznej. Podróż w czasie z zatrzymaniem u wybitnych świata psychologii.

Niezwykle ciekawy okazał się dla mnie rozdział piątym, w którym możemy poczytać o rozkwicie psychologii w murach uniwersyteckich. Psychologiczna Szkoła Lwowska, Uniwersytet Jagielloński, Warszawski czy Poznański – „Od momentu powolnego wyłaniania się psychologii jako samodzielnej i wyspecjalizowanej nauki o duszy, o tak dostojnym przedmiocie zainteresowań rozprawiano przede wszystkim o równie dostojnych miejscach, jaki bez wątpienia były (…) uniwersytety”. Rozdział ten przybliżył mi sylwetkę Stefana Błachowskiego, który jako pierwszy w roku akademickim 1919/1920 „prowadził wykłady i ćwiczenia na temat wrażeń i wyobrażeń, psychologii pamięci, myślenia, uczuć i woli, psychologii pracy umysłowej oraz jej zastosowań”. Co ciekawe „zajęcia były przeznaczone dla studentów filozofii i pedagogiki, specjalizujących się w psychologii (…)”.

Dzięki pozycji „Historia polskiej myśli psychologicznej” Teresy Rzepy i Bartłomieja Dobroczyńskiego można przenieść się w czasie i doświadczyć kształtowania się poglądów i teorii psychologicznych w Polsce. Można też docenić, ile pracy „Wielcy Psychologii” włożyli, aby nadać jej aktualny kształt. Ileż przeprowadzili rozmów, badań, ileż popełnili błędów…

Ta książka wskazuje na to jak ważną „klamrą nauki” jest historia, w szczególności, gdy na scenie stoi psychologia – nauka tak bogata w poglądy, nurty, teorie.

Pełna wdzięczności dla autorów – polecam.

Anna Koblowska

Teresa Rzepa, Bartłomiej Dobroczyński, Historia polskiej myśli psychologicznej, Wydawnictwo PWN