Powiedz mi, co zaplanowałaś zrobić ze swoim jedynym, dzikim i cennym życiem?
Mary Oliver
Bajki są tylko w bajkach. W życiu jest przygoda
fragment książki
Od wielu lat poszukuję dobrej, wartościowej literatury psychologicznej dla kobiet. Takiej, która opiera się na merytorycznej wiedzy popartej badaniami, ale nie jest jedynie naukowym przewodem. Treściwej, klarownej, pobudzającej intelekt, ale też trafiającej w czułe struny duszy. Lubię, gdy czuję, że autor/autorka, zabiera mnie w podróż ku refleksji, nauce i wglądowi. Zdania – Klucze zabieram do gabinetu, umysłu i serca. Wracają podczas spotkań z samą sobą i rozmówczyniami. Porządkują coś, rozjaśniają, zatrzymują lub wręcz odwrotnie nadają pędu działaniu.
Na okładce recenzowanej książki Jak pokochać siebie? czytam, że autorka – Dagmara Gmitrzak wspiera kobiety w powrocie do swojej mocy, mądrości i miłości do siebie. Cieszę się, bo to zapowiedź podróży w głąb kobiecych zasobów, zapowiedź powrotu z miejsca X do miejsca bogatego w siłę i witalność.
Autorka na trzystu stronach swojej książki zachęca nas – mnie i Ciebie do czułości wobec siebie, nietrzymania urazy, uznania wyjątkowości i sensu swojego bycia na ziemi. Kładzie akcent na dbałość o własne granice oraz tworzenie związków, w których można wzrastać i uczyć się od siebie. Wspomina o relacji z wewnętrznym dzieckiem i konfrontacji z wymaganiami wobec partnerów. Zachęca do tworzenia i kreowania daleko wykraczającego poza systemową edukację oraz czerpania inspiracji w naturze. Akcentuje ważność wybaczenia innym oraz dbałość zdrowie. Prezentuje ciekawą perspektywę patrzenia na siebie jak na naczynie poddane japońskiej sztuce Kintsugi – sklejanie pęknięć i zdobienie ich złotą farbą, tak aby były widoczne. Nawołuje kobiety do traktowania ciała niczym świątyni oraz szczerości w aspekcie seksualności w związku – dzielenia się potrzebami, lękami, obawami, bez osadzania i krytykowania.
Autorka prezentuje też swoje wiersze, przedstawia osobistą historie i podaje przykłady ćwiczeń dla kobiet.
To lekka, przyjemna książka skłaniająca do refleksji nad tym czy żyję pełnym, swoim życiem, z odwagą i radością.
P.S. W jednym z odcinków podcastu „Ładnie o traumie” Sabina Sadecka czyta wiersz, który zatrzymuje, zostaje z człowiekiem i tak bardzo pasuje na zakończenie tej recenzji.
Wiersz – klucz, warty zatrzymania w notesie i w sercu.
Nie umrę nieprzeżytym życiem.
Nie będę żyć w strachu,
przed upadkiem czy płomieniem.
Postanawiam zamieszkać w moich dniach,
pozwolić życiu, by mnie otworzyło,
abym stała się mniej przestraszona,
bardziej dostępna,
bym rozluźniła swe serce,
tak bardzo, że stanie się skrzydłem,
pochodnią, obietnicą.
Postanawiam być kimś istotnym,
żyć tak, że to, co przyszło do mnie jako ziarno,
pójdzie dalej jako kwiat,
a to, co przyszło do mnie jako kwiat,
stanie się owocem.
Dawna Markova
Anna Wolska
Dagmara Gmitrzak, Przewodnik po wewnętrznym świecie kobiety, Wydawnictwo Sensus